Chakrawarthi – චක්‍රවර්ති

“මට ගෑනියෙක්ව සහේට ගන්ට ඕනැ කමක් නෑ… කුලුඳුළේ දරුවා ලැබෙන්ට ගිහින් මයෙ ඇත්ති මිය පරලොව ගිහින් දැන් අවුරුදු හතරක් වෙනවා….. ඒ ඇත්තිට ම ඇරිච්චි හිත… ආයෙ මට ගෑනියෙක් ගැන හිත හදාගන්ට බැරුවා… ඒ ඇත්ති ගැබ්බර වුණාට පස්සෙ මට හරියට ඒ ඇත්තිව බලා කියා ගන්ට බැරිවුණා.. අමාරුවෙලා පණ යනකොටත් මම හිටියෙ වෙළඳාමෙ ගොහිං… මගෙ හිත කියනවා ඒක මගෙ අතින් වෙච්චි වැරැද්දක් කියලා… අදටත් බඩදරු ඇත්තියක් දකිනකොට මගෙ පපුකැනැත්ත පිස්සෙනවා..”
ඈ ඔහුගේ මුහුණ දුටුවේ නැත. එහෙත් කිසියම් හැඬුම්බර පසුතැවිල්ලක් ඒ කට හඬේ තැවරී ඇත්තාක් මෙන් ය.
“නඟාට වෙච්චි විපත්තිය ඇහුවම මට වාවන්නෙ නැතුව ගියා… මේ දරු බරිං නිදහස් වෙනකං නඟාට පිහිට වෙන්ට ඕනැ කියලා මට හිතුණෙ ඒකයි.. ඒකෙන් අර මිය පරලොව ගිය ඇත්තිටත් පිංසිද්දවෙනවා. මගෙ හිතටත් හෑල්ලුවක්..”
ඔහු ඈ දෙස බැලුවේ ය. ඇය තවමත් ගං දිය දෙස බලාගත් ගමන් ය.
“වේරගංතොට අප්පුහාමි වගේ ම අරුන් දෙන්නත් හිතාන ඉන්නෙ මං නඟාව සහේට ඇන්න ඇවිත් කියලා…”
ඔහු තවලමේ බඩු අඩුක්කරන සිය සගයින් දෙස බලමින් කීවේ ය.
“මං ඒක හරිගස්සන්ට ගියේ නෑ…. ඒක එහෙමම ඒත්තු ගන්නන එක හොඳා… ආරස්සාවයි සත්කාරයි සේරම හම්බවෙන්නෙ එතකොට….. ඇත්ත කතාව කියන්ට ගියොත් ගංඔල ගෑනුන්ට මිනිස්සුන්ට අටුවා ටීකා ටිප්පනි සේරම දැනගන්ට
ඕනැ වෙනවා.. කව්රාල මඩකලපුවෙ ගිහින් එන ගමං මාඔයෙන් ගෑනියක් ගෙනාවා කිව්වාම කතාව අහවරයි.. වැඩිම වුණොත් තව පෝය හය හතක් නෙ ගෙවෙන්ට තියෙන්නෙ.. ඒක සුටුස්ගාලා ගෙවිලා යයි… දරුවා ලැබුණට පස්සෙ මම මඩකලපු යන ගමං නඟාවයි දරුවවයි නඟාගෙ ගමට ඇරලන්නං… ඒ වෙනකොට ඒ පළාතෙ ගින්දර නිවිලා තියෙයි. කැලෑ වැදුණු නෑදෑයො ගෙවල්වලට ඇවිත් ඉඳියි… නඟාට ගමට ගිහින් දරුවත් හදාන වෙදකමත් කරගෙන පිළිවෙළක් වෙන්ට බැරියැ… මං මේ සේරම කොරන්නෙ පිං තකා. එච්චරයි.. එතකං ඔය බොරුව රකින්ට වෙනවා…”